Originala hispane: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2020/10/09/quinta-parte-la-mirada-y-la-distancia-a-la-puerta/
Oktobro 2020
Supozu, ke eblus elekti ekzemple kion rigardi. Supozu, ke vi povus liberiĝi, eĉ por momento, de la tiraneco de sociaj retoj, kiuj diktas ne nur kion spekti kaj pri kio paroli, sed ankaŭ kiel aspekti kaj kiel paroli. Do, supozu, ke vi rigardas supren. Eĉ pli alte: de la plej proksima al la loka, la regiona, la nacia kaj la tutmonda. Ĉu vi vidas ĝin? Ja kaoso, konfuzo, malordo. Do supozu, ke vi estas homo; bone, ke vi ne estas cifereca programo, kiu rapide inspektas, klasifikas, rangas, juĝas kaj sankcias. Do vi elektas kion spekti … kaj kiel spekti ĝin. Povus esti, ĝi estas supozo, ke rigardi kaj juĝi ne estus la sama afero. Tio estas, vi ne nur elektas, vi ankaŭ povas decidi. Ŝanĝu la demandon pri « ĉu tio estas bona aŭ malbona? » al « kio estas ĉi tio? ». Kompreneble, la unua demando kondukas nin al bongusta debato (sed ĉu ankoraŭ ekzistas debatoj?). Kaj de tie al « ĉi tio ne estas bona – aŭ malbona – ĉar mi diras ĝin ». Aŭ, eble, estus debato pri tio, kio estas ĝusta kaj malĝusta, kaj de tie la argumentoj kaj piednotaj citaĵoj. Kompreneble, vi pravas, ĝi multe pli bonas ol dediĉi al “ŝatoj” kaj “levitaj dikfingroj”, sed mi sugestis, ke vi ŝanĝu vian deirpunkton: elektu la celon de via rigardo.
Ekzemple: vi decidas rigardi islamanojn. Vi povas decidi, ekzemple, inter tiuj, kiuj faris la atakon de Charlie Hebdo, aŭ inter tiuj, kiuj hodiaŭ marŝas sur la vojoj de Francio por postuli, postuli kaj trudi siajn rajtojn. Ĉar vi alvenis al ĉi tiuj linioj, tre probable vi elektas la “nedokumentitajn”. Kompreneble, vi ankaŭ sentas vin devigita deklari Macron stultulo. Sed, forrigardante de tiu rapida rigardo al la supro, vi denove rigardas la okupojn, tendarojn kaj migrantajn marŝojn. Vi scivolas kiom multaj estas. Ŝajnas multe, iom, tro aŭ ne sufiĉe. Ni transiris de religia identeco al kvanto. Kaj do vi scivolas, kion ili volas, por kio ili batalas? Kaj tie vi decidas ĉu vi uzas la amaskomunikilojn kaj sociajn retojn por ekscii … aŭ ĉu vi aŭskultas ilin. Supozu, ke vi povas fari al ili demandojn. Ĉu vi demandos al ili ilian religian kredon aŭ kiom el ili estas? Aŭ demandu ilin, kial ili decidis forlasi sian landon kaj iri al grundoj kaj ĉieloj, kiuj havas alian lingvon, alian kulturon, aliajn leĝojn, aliajn vivmanierojn? Eble ili respondos al vi per unu vorto: milito. Aŭ eble ili diros al vi, kion signifas tiu vorto en sia realeco. Milito. Vi decidas esplori: la milito, kie? Aŭ pli bone, kial tiu ĉi milito? Do tie ili inundas vin per klarigoj: religiaj kredoj, teritoriaj militoj, rabado de naturaj rimedoj, aŭ simple, laŭ la plena senco de la vorto, stulteco. Sed vi ne haltas tie kaj demandas vin, kiu profitas de detruo, senpopoliĝo, rekonstruado, repopoliĝo. Vi trovas la datumojn de pluraj kompanioj. Vi esploras ĉi tiujn kompaniojn kaj ekscias, ke ili ĉeestas en diversaj landoj, ke ili fabrikas ne nur armilojn, sed ankaŭ aŭtojn, interstelajn raketojn, mikroondojn, poŝtajn kurierajn servojn, bankojn., sociajn retojn, “amaskomunikilan enhavon”, vestaĵojn, poŝtelefonojn, komputilojn, ŝuojn, organikajn kaj neorganikajn manĝaĵojn, ekspedajn kompaniojn, interretajn vendojn, trajnojn, registarajn kaj kabinetajn estrojn, sciencajn esplorajn centrojn – aŭ ne, hotelajn kaj restoraciajn ĉenojn, “rapidmanĝejojn”, aerajn liniojn, termoelektrajn centralojn kaj kompreneble “homarecan” fondusojn pri helpo. Vi povus do diri, ke la respondeco apartenas al la homaro aŭ la tuta mondo.
Sed vi demandas vin, ĉu la mondo aŭ la homaro ne samtempe ankaŭ respondecas pri ĉi tiu marŝo, ĉi tiu okupado, ĉi tiu tendaro de migrantoj, ĉi tiu rezisto. Kaj vi alvenas al la konkludo, ke eblas, probable, ke eble la kulpulo estas tuta sistemo. Sistemo, kiu produktas kaj reproduktas doloron, kiu kaŭzas ĝin al tiuj, kiuj ricevas ĝin.
Nun turnu vian rigardon al la marŝo, kiu trairas la vojojn de Francio. Supozu, ke ne estas multaj, tre malmultaj, ke temas nur pri virino portanta sian bebon. Ĉu gravas, tie, ŝia religia kredo, ŝia lingvo, liaj vestoj, ŝia kulturo, ŝia vivmaniero? Ĉu gravas al vi, se temas nur pri virino, kiu portas sian bebon en siaj brakoj? Nun forgesu pri tiu virino dum momento, kaj nur enfokusigu vian rigardon al la bebo. Ĉu gravas ĉu temas pri knabo, knabino aŭ iu alia sekso? La koloro de ŝia haŭto? Vi eble trovos nun, ke tio, kio gravas, estas ĝia vivo.
Nun faru paŝon plu, post ĉio vi jam venis al ĉi tiuj linioj, do kelkaj pli ne difektos vin. Bone, ne tro malbone.
Supozu, ke ĉi tiu virino parolas kun vi kaj vi havas la privilegion kompreni, kion ŝi diras al vi. Ĉu vi pensas ke ŝi, ŝi petos vin peti de ŝi pardonon pro la koloro de via haŭto, via kredo, religia aŭ ne, via nacieco, viaj prapatroj, via lingvo, via sekso, via vivmaniero? Ĉu vi rapidos kaj pardonpetos pro tio, ke vi estas? Ĉu vi esperas, ke ŝi pardonos vin kaj ke vi povos reagordi la sumigilojn kaj reveni al via ĉiutaga vivo? Aŭ se ŝi ne pardonas vin, ke vi diras al vi “nu, almenaŭ mi estus provinta kaj mi sincere bedaŭras esti kiu mi estas”?
Aŭ vi timas, ke ŝi ne parolos al vi, ke ŝi nur rigardos vin silente, ke vi sentas, ke ŝia rigardo demandas vin, « Kio pri vi, do? » ?
Se vi alvenas al ĉi tiu rezonado-sento-angoro-malespero, tiam, pardonu, ne ekzistas rimedo: vi estas homo.
– * –
Post kiam vi pruvis, ke vi ne estas boto, ripetu la ekzercon sur la insulo Lesbo; ĉe la Ĝibraltara Roko; ĉe la Kanalo de la Manĉa; en Napolo; ĉe la rivero Suchiate; sur la Rio Bravo.
Nun movu vian rigardon kaj serĉu Palestinon, Kurdion, Eŭskion kaj la Wallmapu. Jes, mi scias, tio kapturnigas vin … kaj tio ne estas ĉio. Sed en ĉi tiuj lokoj, estas tiuj (multaj aŭ ne, aŭ tro multaj, aŭ sufiĉe), kiuj ankaŭ batalas por la vivo. Sed fakte ili hazarde vidas vivon nedisigeble ligitan al sia lando, sia lingvo, sia kulturo, sia vivmaniero. Kion la Nacia Indiĝena Kongreso instruis al ni nomi “teritorio”, kaj kiu ne estas nur terpeco. Ĉu vi ne volas, ke ĉi tiuj homoj rakontu al vi sian historion, sian lukton, siajn revojn? Jes, mi scias, eble estus pli bone por vi fidi al Vikipedio, sed ĉu ne tentas vin aŭskulti ilin rekte kaj provi kompreni ilin?
Nun reiru al tiu afero inter la rivero Bravo kaj la rivero Suchiate. Alproksimiĝu al ĉi tiu loko nomata “Morelos”. Nova zomo de via rigardo al la komunumo Temoac. Nun fokusiĝu al la komunumo Amilcingo. Ĉu vi vidas ĉi tiun domon? Ĝi estas la hejmo de viro, kiu dum sia vivo nomiĝis Samir Flores Soberanes. Tie, antaŭ tiu pordo, li estis murdita. Lia krimo? Kontraŭi projektegon, kiu reprezentas morton por la vivo de la komunumo, al kiuj li apartenis. Ne, mi ne eraris skribe: Samir estis murdita ne ĉar li defendis sian propran vivon, sed tiun de sia komunumo.
Eĉ pli: Samir estis murdita ĉar li defendis la vivojn de generacioj, kiuj eĉ ne naskiĝis ankoraŭ. Ĉar, por Samir, por liaj kompaninoj, kompanoj kaj kompano-inoj por la originaj popoloj grupigitaj en la CNI kaj por ni, la zapatistoj, la vivo de la komunumo ne okazas nur nuntempe. Temas pri, kaj ĉefe, kio venos. La vivo de la komunumo konstruiĝas hodiaŭ, sed por morgaŭ. Vivo en la komunumo estas io heredata do. Ĉu vi pensas, ke la kalkulo estas bona, se la murdistoj – intelektaj kaj materiaj – petas pardonon? Ĉu vi pensas, ke por lia familio, lia organizo, la CNI, ni, sufiĉus por la krimuloj peti pardonon por ke ni sentu nin kontentaj? “Pardonu, mi estis tiu, kiu atentigis ĝin, ke la dungosoldatoj ekzekutu lin, mi ĉiam estis fripono / lango de vipuro. Mi vidos, ĉu mi korektas min aŭ ne. Mi jam petis vian pardonon, nun lasu tion kaj ni finos la termoelektran centralon, ĉar alie ni perdos multan monon. ” Ĉu vi pensas, ke ĉi tion ili atendas, tion ni atendas, jen por kio ili batalas, por kio ni batalas? Por ke ili petu pardonon? Ili diru: “Pardonu nin, jes, ni murdis Samir kaj cetere, per ĉi tiu projekto, ni murdas viajn komunumojn. Do, pardonu nin. Kaj se vi ne pardonas nin, ni ne zorgas, ni devas fini la projekton ?“
Kaj montriĝas, ke tiuj, kiuj pardonpetus pri la termoelektra centralo, estas la samaj, kiuj partoprenas en la misnomita “Trajno Maya”, same por la “transistema koridoro”, same por la digoj, la surfacaj minoj kaj la centraloj, la samaj, kiuj fermas la limojn por malhelpi migradon kaŭzitan de la militoj, kiujn ili mem instigas, la samaj, kiuj ĉasas la mapuĉojn, la samajn, kiuj buĉas la kurdojn, la samajn, kiuj detruas Palestinon, la samajn, kiuj pafas la afrik-usonanojn, la samajn, kiuj ( rekte aŭ nerekte) ekspluatas laboristojn tra la tuta mondo, la samajn, kiuj kulturas kaj honoras seksan perforton, la samajn, kiuj transdonas infanaĝon al prostituado, la samaj, kiuj spionas vin ĉar ili konas viajn gustojn kaj vendas al vi ĉi tion aŭ tion – kaj se nenio estas laŭ via plaĉo, nu, ni certigos, ke vi tamen ŝatas ĝin – la samaj homoj, kiuj detruas la naturon. La samaj homoj, kiuj volas fari vin, vin, aliajn, kaj nin, kredi, ke la respondeco pri ĉi tiu tutmonda krimo estas kulpo de nacioj, religiaj kredoj, rezisto al progreso, konservativuloj, lingvoj, rakontoj, vivstiloj. Ke ĉio dependas de individuo … (* aŭ “individua” hispane, ne forgesu pri seksa egaleco).
Se povus atingi ĉiujn angulojn de ĉi tiu mortanta planedo, kion vi farus? Bone, ni ne scias. Sed ni, viroj, virinoj, aliaj zapatistoj, ni irus tien por lerni. Kompreneble ankaŭ danci, sed unu ne ekskludas la alian, mi pensas. Se ni havus la okazon, ni volonte riskus ĉion, ĉion. Ne nur nia individua vivo, sed ankaŭ nia kolektiva vivo. Kaj se ĉi tiu ebleco ne ekzistus, ni batalus por krei ĝin. Por konstrui ĝin, kvazaŭ ĝi estus ŝipo (ŝipo, ŝipo?). Jes, mi scias, jen frenezo. Ĝi estas nepensebla. Kiu kuraĝus pensi, ke la sorto de tiuj, kiuj rezistas al la termoelektra centralo, en tre malgranda angulo de Meksiko, povus interesiĝi pri Palestino, la mapuĉoj, la eŭskoj, la migranto, la afrik-usonano, la juna sveda ekologiisto, la militista kurda virino, kiu batalas aliloke en la mondo, Japanio, Ĉinio, Koreio, Oceanio, la patrino afrika?
Ĉu ni male devas iri ekzemple al Chablekal, en Jukatano, al la regiono de la “Teamo Indignación“ kaj demandi al ili “hej, vi havas blankan haŭton kaj vi estas kredantoj, petu pardonon!” “”? Mi certas, ke ili respondos “sen zorgoj, sed atendu vian vicon, ĉar nun ni okupiĝas pri akompanado de tiuj, kiuj rezistas al la majaa trajno, tiuj, kiuj suferas elpelon, persekutadon, malliberejon, morton”. Kaj ili aldonus:
“Krome ni devas alfronti la akuzon de la Supera Gvidanto, ke ni estas financataj de la Illuminati kiel parto de interplaneda komploto, kiu celas ĉesigi la 4-an Transformon.” Mi certas, ke ili uzus la verbon ‘akompani’, ne ‘konduki’, ‘ordoni’, ‘peli’.
Aŭ pli ĝuste ĉu ni invadu Eŭropon per la krio de “kapitulacu-vizaĝoj-palaj!” Kaj detruu la Partenonon, la Luvron kaj la Pradon, kaj, anstataŭ skulptaĵoj kaj pentraĵoj, plenigu ĉion per zapatismaj brodaĵoj, precipe zapatismaj maskoj – kiuj cetere estas efikaj kaj tre belaj – kaj ke, anstataŭ pasto, marmanĝaĵoj kaj paeloj, ni trudu la konsumon de maizo sur la spadiko, cacaté [ndt: kakaobazita trinkaĵo], kaj nigra solano [ndt: loka spinaca legomo]; anstataŭ sodakvo, vino kaj biero necesas pozol [ndt: majaa trinkaĵo el maizo]; kaj se iu eliras sur la straton sen bivakĉapo: monpuno aŭ malliberejo (nu, nedeviga, ĉar vi ne devas preterpasi la ĝustan gradon), kaj ke ni ekkriu: “Do, por rokuloj, marimbo devigita!” Kaj ekde nun, kumbjoj ekskluzive, neniu regetono (vi estas tentata, ĉu?)! Jen, vi, Pancho Varona kaj Sabina, la aliaj, vi faras la apogkantojn, komencu per “Cartas Marcadas”, kaj en buklo, eĉ se ni etendiĝas ĝis la deka, dekunua horo, noktomezo, unu, du aŭ tri o ‘horloĝo [rilatas al la refrenkoruso de kanto de Joakimo Sabina], kaj basta, ĉar morgaŭ vi devas ellitiĝi frue! He, alia vi, fuĝinta eks-reĝo, lasu tiujn elefantojn en paco kaj eklaboru en la kuirejo! Kukurbo-supo por la tuta korto! (Mi scias, mia krueleco estas delikata)?
Do diru al mi: ĉu vi pensas, ke la koŝmaro de tiuj supraj estas la devo peti pardonon? Ĉu ne estus prefere, ke ilia dormo estu plenigita de teruraj aferoj kiel ilia malapero, la fakto, ke ili ne plu gravas, ke ili ne estas konsiderataj, ke ili estas nenio, ke ilia mondo rompiĝas sen apenaŭ fari bruo, sen ke iu memoru ilin, sen starigi por ili statuojn, muzeojn, himnojn, festotagojn? Ĉu ne preferebla ke ili panikiĝu antaŭ la ebla realaĵo?
– * –
Malmultajn fojojn, la forpasinta SupMarcos ne uzis film-aman metaforon por klarigi ion. Ĉar vi supozeble ne scias, nek mi diras al vi, sed la mortinto povus rilati ĉiun paŝon de sia mallonga vivo al aparta filmo. Aŭ akompani klarigon pri la nacia aŭ internacia situacio per “kiel en tia filmo”. Kompreneble, pli ol unufoje li devis rearanĝi la skripton por kongrui kun sia rakonto. Ĉar plej multaj el ni ne vidis la koncernan filmon, kaj ni ne havis interretan aliron por vidi Vikipedion sur niaj poŝtelefonoj, nu, ni kredis. Sed ni ne forgesu nian temon. Atendu, mi pensas, ke li skribis ĝin sur unu el tiuj paperoj, kiuj saturas lian memoran kofron … Jen ĝi! Jen do:
“Por kompreni nian sindevontigon kaj la grandecon de nia aŭdaco, imagu, ke morto estas pordo transirebla. Ekzistos granda kvanto kaj vario da konjektoj pri kio estas malantaŭ la pordo: Ĉielo, Infero, Limbo, Nenio. Kaj pri ĉi tiuj ebloj, dekoj da priskriboj. La vivo do povus esti pensata kiel la vojo al tiu pordo. La pordo, do morto, estus tiam punkto de alveno … aŭ interrompo, la impertinenta foresto de vundo vundanta la aeron de la vivo.
Oni alvenus al tiu pordo, tiam, per la perforto de torturo kaj murdo, la malfeliĉo de akcidento, la dolora malfermo de la pordo dum malsano, laceco aŭ deziro. Efektive, kvankam plej ofte ni alvenis al ĉi tiu pordo sen voli aŭ ŝajnigi ĝin, ankaŭ eblus ke ĝi estu elektita.
Por la originalaj popoloj, nun zapatistoj, la morto estis pordo, kiu aperis preskaŭ ĉe la komenco de la vivo mem. Infanaĝo falis sur ŝin antaŭ ol ŝi estis 5-jaraĝa, kaj travivis ŝin inter febroj kaj lakso. Kion nifaris la 1-an de januaro 1994, estis provi puŝi tiun pordon for. Kompreneble, ni devis preti transiri ĝin por atingi tien, kvankam ni ne volis. De tiam, nia tuta klopodo estis, kaj estas, movi la pordon laŭeble. “Plilongigu vivdaŭron”, specialistoj dirus. Sed dignan vivon, ni aldonus. Forpelu ĝin ĝis vi povos flankenmeti ĝin, sed multe pli laŭ la vojo. Tial komence de nia ribelo ni diris, ke “por vivi, ni mortas”. Ĉar se ni ne heredas vivon, do vojon, kiel utilas, ke ni vivu? “
– * –
Heredi la vivon.
Ĝuste tio maltrankviligis Samir Flores Soberanes. Kaj jen kio povas resumi la batalon de la Popola Fronto en Defendo de Akvo kaj Tero de Morelos, Puebla kaj Tlaxcala, en ĝia rezisto kaj ĝia ribelo kontraŭ la termoelektra centralo kaj la tiel nomata “Integrita Projekto Morelos”. Al iliaj postuloj ĉesi kaj forigi mortigan projekton, la malbona registaro respondas argumentante, ke multe da mono perdiĝus.
Tie, en la ŝtato Morelos, resumas la konfrontiĝo okazanta ĉirkaŭ la mondo: mono kontraŭ vivo. Kaj en ĉi tiu alfronto, en ĉi tiu milito, neniu honesta homo restu neŭtrala: ĉu kun mono, ĉu kun vivo.
Oni do povus konkludi, ke la vivbatalo ne estas obsedo inter la originalaj popoloj. Prefere ĝi estas … alvoko .. kaj kolektiva.
Nu. Sano kaj ni ne forgesu, ke pardono kaj justeco ne estas la sama afero.
De la montoj de la Alpoj, dubante pri kio invadi unue: Germanio, Aŭstrio, Svislando, Italio, Slovenio, Monako, Liechtenŝtejno? Nu, ĉu mi ŝercas … aŭ ne?
La SupGaleano praktikante sian plej elegantan “gumon”.
Meksiko, oktobro 2020.
El la kajero Cat-Chien: Monto en alta maro.Parto I: La floso.
“Kaj en la maroj de ĉiuj specoj de mondoj en la mondo estas, ni vidis montojn moviĝantajn sur la akvo kaj, super ili, kun kaŝitaj vizaĝoj, virinojn, virojn kaj aliajn specojn.”
“Kronikoj de la sekva tago”. Don Durito de la Lacandona. 1990.
Post malsukcesa tria provo, Maxo dubis, poste, post kelkaj sekundoj, li ekkriis: “Ni bezonas ŝnuron.” “Mi diris tion al vi,” certigis Gabino. La restaĵoj de la floso flosis dise, koliziante unu kun la alia laŭ la ritmo de la fluo de la rivero, kiu vivante laŭ sia nomo “Kolorado”, pentris siajn akvojn per la ruĝa tero, kiun ĝi elŝiris de la bordoj.
Ili tiam vokis eskadron de kavaleriaj milicsoldatoj, kiuj alvenis al la sono de “Cumbia sobre el río suena“, de majstro Celso Piña. Ili metis la ŝnurojn de fino al fino por fari du longajn sekciojn. Ili sendis teamon trans la riveron. Post kiam la ŝnuroj estis ligitaj al la floso, la du grupoj povis kontroli la ŝipkurson sen ĝi disfali, manpleno da ŝtipoj trenitaj laŭ rivero, kiu eĉ ne konsciis pri la provita navigado.
La absurdo de la nuna situacio ekestis post la decido de la invado … pardonu, la vizito al la kvin kontinentoj. Kaj domaĝe, ne eblis. Ĉar en la tempo de la voĉdono kaj kiam finfine la SupGaleano diris al ili: “Vi frenezas, ni ne havas boaton“, Maxo respondis: “Ni konstruas unu“. Kaj rapide, ili komencis fari proponojn.
Kiel ĉio absurda en zapatismaj landoj, la konstruado de la “boato” kunvokis la bandon de Defensa Zapatisto.
“La kompanianoj mortos mizere,” juĝis Esperanza kun sia legenda optimismo (la knabineto trovis ĉi tiun vorton en libro kaj ŝi komprenis, ke ĝi estis uzata por aludi ion teruran kaj neregeblan, kaj ŝi ĝin uzas la tutan tempon. : “Miaj patrinoj mizere kombis min”, “La mastrino faris al mi mizeran forviŝadon”, ktp), kiam, ĉe la kvara provo, la floso preskaŭ tuj disfalis.
“Kaj la kompanoj”, Pedrito sentis sin devigita aldoni, dubante, ĉu genra solidareco necesas en ĉi tiu … mizera sorto.
“Ne.” respondis Defensa. “Kompanioj povas esti anstataŭigitaj ĉiuokaze, sed kompaninoj … kien ni trovos ilin? Kompaninojn, veraj kompaninojn, ne iujn”.
La bando de Defensa estis strategie metita. Ne por pripensi la avatarojn de la ŝipkonstruaj komitatoj. Defensa kaj Esperanza tenis la manojn de Calamidad, kiu jam dufoje provis salti en la riveron por savi la floson, sed ambaŭfoje ŝi estis traktita de Pedrito, Pablito kaj la amata Amado. La fendita ĉevalo kaj la kathundo estis faligitaj de la komenco. Ili maltrankviliĝis pri nenio. Kiam la SupGaleano vidis la hordon alveni, li asignis tri milicajn taĉmentojn al la riverbordo. Kun lia kutima diplomatio kaj rideto sur la vizaĝo, la Sup diris al ili: “Se ĉi tiu knabineto iros en la akvon, ĉiuj mortos”.
Post la sukceso de la sesa provo, la komitatoj provis ŝarĝi la floson per tio, kion ili nomis “esencaj aferoj” por la vojaĝo (ia zapatisma postviva garnituro): sako da tostadoj, kana sukero, malgranda sako da kafo, kelkaj buloj da pozolo(nahuatl trinkaĵo), amaso da ligno, peco da nilono por se iam pluvos. Ili staris tie pripensante kaj vidis, ke io mankas. Evidente, ili ne daŭris longe por alporti la marimbon.
Maxo iris al la Monarko kaj la SupGaleano, kiuj reviziis iujn desegnaĵojn, pri kiuj mi rakontos al vi en alia okazo kaj diris: “He, Sup, vi devas sendi al ili leteron al tiuj de la alia flanko: ili serĉu ŝnurojn. kaj ke ili uniformigi ĝin tiel ke ili estu tre longaj, kaj ke ili ĵetu ilin ĉi tien kaj tiel ni povu movi la “boaton” de ambaŭ flankoj. Sed ili devas organizi sin, ĉar se ĉiuj ĵetos ŝnuron memstare, bone ili ne sukcesos. Ili devas uniformigi ĝin, kaj bone organizita“.
Maxo ne antaŭvidis, ke la SupGaleano eliru el sia surprizo kaj provos klarigi al li, ke estas granda diferenco inter floso farita el ŝtipoj ligitaj de vinberujo, kaj boato transiranta Atlantikon.
Maxo iris por kontroli la testadon de la floso ŝarĝita per ĉiuj pakaĵoj. Ili diskutis, kiu ekprovos ĝin kun homoj surŝipe, sed la rivero faris timigan vipobruon, do ili decidis fari manekenon kaj ligi ĝin meze de la boato. Maxo estis la ekvivalento de mara inĝeniero ĉar antaŭ jaroj, kiam zapatisma delegacio iris por subteni la tendaron de Cucapás [ndt: ago farita en 2007 de la zapatistoj por subteni la rezistan tendaron de la fiŝkaptistoj de Cucapa en la malalta Baja California] lanĉita en la Maron Korteson. Maxo ne klarigis, ke li preskaŭ dronis, ĉar lia bivakĉapo algluiĝis al liaj nazo kaj buŝo kaj li ne povis spiri. Kiel maljuna marhundo, li klarigis: “Ĝi estas kiel rivero, sed sen fluo, kaj pli larĝa, multe pli granda, iom kiel la laguno de Miramar.”
La SupGaleano provis deĉifri kiel diri “ŝnuro” en la germana, itala, franca, angla, greka, eŭska, turka, kataluna, finna ktp., Kiam majoro Irma alproksimiĝis kaj diris: “Diru al ili, ke ili ne estas solaj.” aldonis subkolonelo Rolando. “Nek sola-inaj”, kuraĝis la Marijose, kiu alvenis por peti la muzikistojn fari version de Cigna Lago, sed en kumbio. “Tiel, feliĉa kio, ke ili dancas, ke iliaj koroj ne malĝojas. La muzikistoj demandis, kio estas “cigno”. “Ĝi similas al anasoj sed pli bela, kiel se ili etendis sian kolon kaj restis tiel. Ili estas kiel ĝirafoj sed ili marŝas kiel anasoj “. “Ĉu vi povas manĝi ĝin?” Demandis la muzikistoj, kiuj sciis, ke estas bona tempo kaj venis nur por alporti la marimbon. “Kion vi pensas! Oni povas danci cignojn ”. La muzikistoj opiniis, ke versio de “pollito con papas”(kokaĵo kun terpomoj) povus taŭgi. “Ni pripensos ĝin,” ili diris, kaj ili foriris por trinki pozolon.
Dume, Defensa Zapatista kaj Esperanza konvinkis Calamidad ke, ĉar la SupGaleano estis okupata, lia kabano estis malplena kaj ke li tre verŝajne kaŝis paketon da mafinoj en la tabakujo. Calamidad hezitis, do ili certe diris al li, ke ili povas fari pufmaizon tie. Ili foriris. La Sup vidis ilin foriri, sed li ne maltrankviliĝis, estis neeble por ili trovi la kaŝejon de la mafinoj, kaŝitajn sub sakoj da ŝima tabako, kaj, turnante sin al la Monarko kaj montrante al li iujn diagramojn, li demandis: ” Ĉu vi certas, ke ĝi ne dronos? ” Ĉar ŝajnas, ke ĝi estos peza. ” La Monarko restis pensema kaj respondis: “Ebla”. Kaj poste, pli serioze: “Nu, ili prenas vezikojn, tiel ili flosos” (noto: vezikoj = balonoj).
La Sup-o suspiris kaj diris: “Pli ol boato, iom da prudento estas tio, kion ni bezonas.” “Kaj pli da ŝnuro,” aldonis la SubMoy, alvenante ĝuste kiam la floso, plena ĝis la rando, dronis.
Kiel surŝipe, la grupo de komitatoj rigardis la restaĵojn de la vrako kaj la marimbon flosantan renverse, iu diris: “Bonŝance ni ne metis la stereofonion sur ĝin, ĝi kostas pli. “
Ĉiuj aplaŭdis, kiam la ĉifona pupo leviĝis al la surfaco. Iu antaŭvidema metis du ŝvelintajn vezikojn sub liajn brakojn.
Mi povas atesti tion.
Miaŭ-Ouaf.
Videoj: